Maria van Magdala.
( ook wel Maria Magdalena genoemd. N.a.v. Johannes 20: 1 – 18)
De sfeer is triest,
de nacht zo donker….
het licht verdwenen uit haar ziel.
Ze gaat op weg,
’t gezicht vol tranen
door de ramp die haar zo overviel.
Daar is de tuin
waar Hij moet liggen….
verwond, verbrijzeld, afgeslacht.
Zijn laatste woorden
aan het kruis gesproken
kwamen moeizaam: “Het is volbracht”.
Maar dan….opeens…..
haar hart slaat over
want…..de steen is weggerold!
Paniek slaat toe:
“’k moet het de anderen melden!”
Hijgend komt ze aangehold.
Nadat Petrus,
met Johannes,
in het graf was afgedaald,
geloofden beiden,
met enige verwondering,
dat de dode moest zijn weggehaald.
Maria stond intussen
buiten het graf,
vol van verdriet.
Door haar tranen
zag ze wel 2 engelen…..
maar toch herkende zij ze niet.
Op hun vraag
waarom zij huilde
antwoordde zij met gebroken stem:
“Omdat ze mijn Heer
hebben weggenomen!
Toe…..ik ben op zoek naar Hem”.
Ze draaide zich om
en zag een man staan
waarvan zij dacht: “’t is de hovenier”.
Ook op Zíjn vraag
kreeg Hij als antwoord:
“Waar is Hij toch?….Hij is niet hier!”
Wat tóén gebeurde
gaf zó’n schok
dat ’t licht weer terugkwam in haar leven.
Hij zei: “Maria”…..
en alleen díe stem
kon haar weer vreugde geven.
Ze draaide zich om…
ze keek hem aan…
de herkenning deed haar stralen!
“Rabboeni, Meester!”
riep ze uit.
Zo’n moment kan je met geen goud betalen.
Ze greep Hem vast
met al haar kracht
om Hem nooit meer los te laten.
Op dat moment
begon Jezus zacht
alweer tot haar te praten:
“Laat Mij maar los,
houd Mij niet vast,
Ik ben nog niet opgevaren”.
Hoe dat zou gaan
wist zij nog niet.
Dat zou zich later openbaren.
Maria ging terug,
ze had de Heer gezien.
Zijn beeld bleef haar vergezellen.
De vreugde welde in haar op!
Ze mocht Jezus’ boodschap
aan Zijn broeders gaan vertellen.
Bas Bronkhorst.
4 – 6 april 2015.
