De Vloedgolf.
De oceaan die met haar golven
altijd weer ons fascineert,
heeft menigmaal een schip bedolven,
zoals de geschiedenis ons leert……>
……> Al dat water, met al het leven
dat daarin wordt voortgebracht,
is ook aan de mens gegeven
om te gebruiken…..maar wel doordacht.
Maar als dat water echt gaat deinen
door een beving in de grond,
moet de mens zien te verdwijnen,
zijn leven redden….. en wel terstond.
Want als het water zich terugtrekt,
vormt het zich tot een grote muur
die zich landwaarts heel breed uitstrekt….
voor menig mens het laatste uur.
De ellende die zo’n vloedgolf geeft
kan je met geen pen beschrijven.
Vernietiging van alles wat leeft
zie je met de stroom meedrijven.
Dan rijst de vraag: “Waar bent U, God,
temidden van dit geweld?
Want onder de slachtoffers van dit lot
worden ook kinderen van U geteld!
De overlevenden zijn alles kwijt,
hun toekomst ligt aan gort.
Voor herstel is er te weinig tijd,
want het leven is zo kort.
Toch draag ik hen op aan U, oh Heer,
want Uw Woord heeft toch gezegd:
“leg alles aan Mijn voeten neer”.
Hier ben ik dus, oprecht
met al hun zorgen en verdriet,
met al hun pijn en nood,
want een groter God die is er niet,
en Uw hart dat is zo groot.
Ontferm U, Heer, raakt U hen aan,
want velen kennen U niet.
Dan kunnen ze met U verder gaan,
ligt tóch De Toekomst in ’t verschiet”.
Amen.
Bas Bronkhorst.
16 – 17 maart 2011.
