Naar eenheid toe.
Aan het einde van de tijden
brengt God Zijn kind’ren bij elkaar,
hen, die alleen Zíjn Naam belijden
wijst Hij hun plaats, en zegt Hij: “Dáár…
temidden van Mijn and’re kind’ren
mag jíj nu met hen samen zijn.
Laat je traditie je niet verhind’ren,
ook voor hén verdroeg ĺk de pijn”.
Want ieder die met de mond belijdt:
“Jezus….mijn Redder en mijn God”,
is dan door Hem van schuld bevrijd
en deelt met ons een geweldig lot!
Als dank – uit liefde voor Gods Zoon –
mag ík jou daarom niet verhind’ren
om – samen met mij – te knielen voor Zijn Troon,
als door Hem geliefde kind’ren.
Wie zich dus niet van Jezus vervreemdt,
heeft – wanneer je dat wílt toelaten
omdat de kerkmúúr vaak ’t zicht beneemt –
veel méér familie om mee te praten.
Want, nu de afval door gaat zetten,
moet Gods Kerk zich zó gaan profileren
dat ongelovigen, die er op gaan letten,
onze liefde voor elkaar zullen gaan begeren,
doordat échte verbondenheid met God
ons daadwerkelijk doet beleven,
dat, door gehoorzaamheid aan Zíjn gebod,
wij elkaar de ruimte geven.
12 – 13 maart 2012.
© Bas Bronkhorst.
Dat wat in Nederland meestal niet gebeurt kan in het buitenland dikwijls wel voorkomen. Op zondag zoekt men een kerk of gemeente op om samen te zingen tot Gods eer en om te luisteren naar Zijn Woord. Het blijkt dan dikwijls dat kerkmuren wegvallen en dat je samen met onbekenden die anders denken dan jij, maar die zich toch vasthouden aan de centrale Persoon in de Bijbel, Jezus de Christus, over dat geloof in Hem kan praten en zodoende de gemeenschap kunt ervaren.
