Onzichtbaar.
Zoals de adem in mijn longen
onzichtbaar binnenkomt….
zoals de overpeinzing, diep van binnen
mijn stembanden verstomt….
zoals de hoofdpijn die mij teistert
door niemand wordt gevoeld….
zó heeft mijn God, mijn Schepper,
het van het begin af aan bedoeld,
want…. niemand heeft Hem ooit gezien,
gevoeld, of aangeraakt.
En dát is nu juist de bottleneck
waarop menigeen afhaakt.
De mens die God niet ziet,
niet voelt, en niet ervaart,
heeft daarom – in zijn overmoed –
zijn Schepper doodverklaard.
De rijke, zo afhankelijke mens,
heeft, levend in overdaad,
nooit geleerd, of niet begrepen,
dat ’t bij God om een relatie gaat
die pas ontstaan kan wanneer je erkent
dat je zelf tekortschiet in dit leven,
en daarom in oprecht gebed
Hem vraagt je fouten te vergeven.
Pas dán – wanneer jíj hebt beleden
dat je in eigen kracht niet verder kunt –
wordt jou, langzaam, stap voor stapje,
in de geestelijke wereld een blik gegund,
waarbij de mist die jou belette
om je weg met God te gaan,
langzaam optrekt, en je duidelijk Jezus,
de Christus, de Zoon van God, ziet staan.
Want Hij is naar deze aarde gekomen,
kreeg er vrienden, heeft met hen gepraat,
terwijl Hij door Zijn woord en wandel
heeft laten zien dat God bestaat!
In de eeuwen die er volgden
na Zijn wonderlijke hemelvaart,
hebben Zijn leerlingen, Zijn vrienden,
’t geloof in Hem serieus bewaard
en dít verteld in heel veel landen,
aan heel veel volken bij elkaar:
“Jezus Christus is onze Redder,
onze God Die leeft! En dat is waar!!
Want door te lezen in de Bijbel
en te gelóven wat daarin staat….
zul je, in gesprek met God, ervaren
dat er een nieuwe wereld voor je open gaat”.
Bas Bronkhorst.
© 5 – 9 mei 2012.
